WONEN IN ITALIË – Pronto soccorso
Vroeg of laat, dan is het zo ver. Dan kom je op de 'pronto soccorso' terecht, oftewel de 'eerste hulp'. Bij mij gebeurde dat afgelopen zondag.
Het begon met een rode vlek op m'n rug. Toen kreeg ik er één onder m'n oksel en langzamerhand kwamen er steeds meer bij. Eerst kriebelden ze een beetje, maar toen begon het te schrijnen. Wat kon dat in godsnaam zijn?
En opeens, op zondagmorgen, was ik er klaar mee. Ik wilde weten wat ik had en ik besloot naar de eerste hulp van het ziekenhuis te gaan.
Ik reed naar het ziekenhuis van Mondovi. Voor de ingang van de 'eerste hulp' stonden partytenten. Daar moest ik me eerst aan een triage onderwerpen: ik kreeg een pistool op m'n hoofd gezet dat m'n temperatuur opnam. Dit natuurlijk in verband met covid. Vervolgens had ik een intake-gesprek bij een verpleger.
Rode vlekken? "Had u daarvoor niet beter naar uw huisarts kunnen gaan?" Ja natuurlijk, maar nu op zondag kwam dat een beetje slecht uit. "U krijgt code wit - niet urgent" waarschuwde hij mij "dus dat betekent dat u heel lang moet wachten."
Stom, stom, stom, dacht ik, waarom was ik niet eerder naar de huisarts gegaan? Maar ik was er nu en ik besloot mijn dag hier dan maar aan op te offeren. Per slot van rekening was het ook een nieuwe ervaring.
Ik liep naar binnen een hal door, glazen deuren schoven open en daar bevond ik me opeens in een ruimte waar verpleegkundigen af en aan liepen en met rechts een rij bedden waarin patiënten lagen die er beroerd uit zagen en duidelijk geen code wit hadden, eerder rood!
Ik moest me melden in een kamertje bij een verpleegster aan wie ik weer moest vertellen waarvoor ik kwam en waar mijn 'code bianco' nog eens werd bevestigd.
Ik werd teruggestuurd naar de hal. Ik zou geroepen worden als ik aan de beurt was. Het grote wachten begon. Een vrouw met opgezette voeten had ook code wit. Zij barstte op zeker moment in tranen uit en werd toen opeens vrij snel opgeroepen.
Telkens kwamen er mensen binnenlopen. Een vrouw met een gebroken pols, een jongen die zijn ribben had gekneusd, mensen met kindjes op de arm of aan de hand, die gevallen waren. Allen verdienden een urgentere code dan ik.
Ook kwam met enige regelmaat een ambulance binnenrijden waar dan meestal een oudere patiënt uitgeschoven werd die gegarandeerd meteen code rood kreeg. Wij, de lichte patiënten, volgden alles met argusogen.
Uit één ambulance stapte een complete Indiase familie met een jong meisje bewusteloos op de brancard. De verpleegster begon aan haar te schudden en te roepen maar geen reactie. De Indiërs, met de moeder in traditionele sari, spraken geen woord Italiaans. "Hoe heet ze?" schreeuwde een verpleegster tig keer. Een onuitspreekbare naam volgde.
Na dergelijke intermezzo's was het weer even rustig en nam bij ons wachtenden de hoop toe dat we toch nog ooit aan de beurt zouden komen. Uur na uur verstreek. Het wachten verbroederde natuurlijk ook. Een meneer bracht me een espresso, een vrouw uit Saliceto kraakte de zorg in Ligurië af, de man met de gekneusde ribben kwam steeds meer op m'n lip zitten met verhalen over hoe pijn het deed als hij nieste of moest hoesten.
Op zeker moment liep ik toch weer even de zaal met de urgente gevallen binnen en wendde me tot één van de verpleegsters. "Ik begrijp dat al die mensen urgenter zijn dan ik en dat ik moet wachten" zei ik. "Maar ik wil wel zeker weten dat ik dadelijk, na 7 uur hier gezeten te hebben, niet naar huis gestuurd word zonder dat ik een dokter heb gezien." Nee, mij werd verzekerd, dat ik door een dokter zou worden onderzocht.
Toen kwam er opeens schot in de zaak. Er kwam een verpleegster naar me toe hollen. Ik kon naar de 'guardia medica' gebracht worden. Dat was aan de andere kant van het ziekenhuis. Ik vond het allang best. Een broeder bracht me naar een spreekkamer, waar een jonge vrouwelijke arts al op me stond te wachten.
"Nou vertel het maar". Ik knoopte m'n bloesje open en liet haar de vlekken zien. "O ik zie het al" zei ze. "Herpes zoster" (gordelroos). Herpes? Ik schrok me rot. Hoe kwam ik daar nou aan?
"Heeft u als kind waterpokken gehad?" Vroeg ze. Jazeker. Ze legde uit dat iedereen die waterpokken heeft gehad, daar iets van in het lichaam houdt wat later als volwassene, bij verminderde weerstand, zich kan manifesteren als herpes zoster, hier in de volksmond ook wel 'il fuoco di San Antonio' genoemd.
Ze schreef me een kuurtje van 7 dagen voor.
Wordt hopelijk niet vervolgd.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
